Gdy serce nienawiścią pała
(Wenn das Herz in Haß erglüht) (Projektions-AG Union, Niemcy, 1917)
Reż.: Kurt Matull; scen.: Hans Brennert, Hans Kräly; obsada: Pola Negri (Ilya Vörösz ), Tilli Bébé (Lydia Bébé), Harry Hopkins (dyrektor cyrku), Hans Adalbert Schlettow (graf von Hohenau), Magnus Stifter (baron Ilfingen), Anna von Palen (baronowa Ilfingen); 35 mm, 50’ (18 kl./s.), Desmetcolor; język tablic/napisów: IT/PL; źródło: Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny.
Grając w „Gdy serce nienawiścią pała” Pola Negri miała 21 lat, ale już wtedy była wielką, w pełni dojrzałą i świadomą diwą. Od ówczesnych aktorek odróżniała się sposobem poruszania – zawsze była tancerką. Reżyser Kurt Matull, którego kariera filmowa trwała zaledwie sześć lat, między 1914 a 1920 rokiem nakręcił około dwudziestu filmów, w tym pięć z Negri. Zdawał sobie sprawę z jej wyjątkowych umiejętności, dlatego umieszczał aktorkę w rozbudowanych scenach, w których zbierała róże w ogrodzie lub po prostu chodziła po mieszkaniu, tylko po to, by mogła pochwalić się swoim baletowym krokiem. Matull sprezentował też młodej diwie w tym filmie jedyny w swoim rodzaju rekwizyt – wielkiego wijącego się węża, z którym aktorka tańczy i czule się obejmuje. Odegra on zresztą kluczową rolę w dramacie.
Zachowana wersja filmu to włoska kopia eksploatacyjna, z włoskimi tablicami i zmienionymi imionami bohaterów, dlatego postać Negri, Ilya Vörösz , staje się Hilką. W kopii brakuje pierwszego aktu i dwóch krótkich fragmentów w dalszej części. Mimo oszczędnych napisów, historia pozostaje jednak zrozumiała. Brakujące sceny, które otwierały film, ukazywały Ilyę-Hilkę w roli gwiazdy cyrkowej, wężowej tancerki, którą interesuje się właściciel cyrku Hopkins. O zainteresowanie Hopkinsa tancerką zazdrosna jest treserka aligatorów, która planuje się jej pozbyć.
David Robinson
Kopia „Gdy serce nienawiścią pała”, pochodząca ze zbiorów FINA, została wykonana tzw. metodą Desmeta. Prace restauratorskie przy użyciu tej analogowej metody pozwalają na uzyskanie szerokiej gamy nasyconych kolorów. Zostały one przeprowadzone przez Instytut Luce Cinecittà w Rzymie, gdzie znajduje się jedyna oryginalna kopia filmu.
22 kwietnia | godz. 18.00 | Kino Iluzjon
muzyka na żywo: Drekoty